رییس هیأت مدیرۀ انجمن علوم سیاسی ایران – شعبۀ خراسان گفت: 6 اسفند همزمان با اجلاس سالانۀ انجمن، انتخابات هیأت مدیره برگزار می‌شود.

به گزارش خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)-منطقه خراسان، وحید سینایی دربارۀ برنامه‌های اجلاس سالانۀ انجمن اظهار کرد: در بخش نخست اجلاس، نشستی علمی برگزار می‌شود و در بخش دوم پس از ارائۀ گزارش فعالیت‌های انجمن در سال گذشته، انتخابات هیأت مدیره انجام می‌پذیرد. 

وی با اشاره به شکل‌گیری انجمن علوم سیاسی در استان‌های سه‌گانۀ خراسان با مرکزیت مشهد در 30 بهمن ماه سال گذشته، توضیح داد: طبق اساسنامه پس از پایان دورۀ هیأت مدیره موقت، باید مجمع عمومی تشکیل و انتخابات هیأت مدیره برگزار شود.

سینایی شرط نامزدی و داشتن حق رأی را «عضویت پیوسته» در انجمن دانست و گفت: طبق اساسنامه اعضای پیوسته یعنی دارندگان «حداقل درجۀ کارشناسی ارشد در رشتۀ علوم سیاسی، روابط بین‌الملل و رشته‌های وابسته» که در انجمن ثبت نام کرده‌اند، می‌توانند در انتخابات شرکت کنند.

عضو هیأت علمی گروه علوم سیاسی دانشگاه فردوسی مشهد افزود: از آذر ماه امسال با گروه‌های علوم سیاسی دانشگاه‌های مختلف استان‌های خراسان رضوی، شمالی وجنوبی برای شرکت در انتخابات هیأت مدیره مکاتبه شده است.

سینایی تأکید کرد: با توجه به شروع نیم‌سال دوم، برگزاری کلاس‌ها و مشغلۀ همکاران در اوایل اسفندماه، این امکان برای اعضای محترم گروه‌های علوم سیاسی در دانشگاه‌های مختلف استان‌های خراسان رضوی، شمالی و جنوبی وجود دارد که به صورت غیابی و وکالتی در انتخابات شرکت کنند و به نامزد مورد نظرشان رأی دهند.

رییس هیأت مدیرۀ انجمن علوم سیاسی ایران – شعبۀ خراسان گفت: تمامی افرادی که واجد شرایط مذکور هستند و در دانشگاه فعالیت علمی دارند، می‌تواند نامزد انتخابات هیأت مدیره شوند و سایر اعضای انجمن، خواه عضو هیأت علمی دانشگاه باشند یا نباشند، می‌توانند به عنوان رأی‌دهنده در این انتخابات شرکت کنند.

عضو هیأت علمی دانشگاه فردوسی مشهد خاطر نشان کرد: آن دسته از واجدان شرایط که هنوز فرم عضویت در انجمن را تکمیل نکرده‌اند، اما تمایل دارند در انتخابات به عنوان رأی‌دهنده یا نامزد شرکت کنند، لازم است تا 25 بهمن ماه ضمن مکاتبه با ipsakhorasan@gmail.com در انجمن ثبت نام کرده و اعلام کاندیداتوری نمایند.

رییس هیأت مدیرۀ انجمن علوم سیاسی ایران – شعبۀ خراسان خراسان دربارۀ نشست علمی اجلاس سالانۀ انجمن گفت: با توجه به رویدادهای اخیر در منطقه و جهان، موضوع این نشست علمی «غیریت‌سازی و خشونت در خاورمیانه» تعیین شده است.

سینایی دربارۀ سخنرانان این نشست علمی گفت: آقایان دکتر محمدکاظم سجادپور و دکتر مجتبی مقصودی، روسای کنونی و سابق انجمن علوم سیاسی ایران و آقایان دکتر محسن مدیرشانه‌چی و دکتر محمدعلی تقوی اعضای هیأت علمی دانشگاه‌های آزاد اسلامی – واحد مشهد و فردوسی نقطه نظرات خود را در خصوص تحولات منطقه بیان می‌کنند.

وی در پایان اظهار کرد: از زحمات تمامی رسانه‌ها چه مکتوب و چه مجازی در انعکاس فعالیت‌های سال گذشتۀ انجمن در استان‌های سه‌گانۀ خراسان تشکر می‌کنم و امیدوارم این تعامل سازنده ادامه یابد. 

گفتنی است؛ اجلاس سالانۀ انجمن علوم سیاسی ایران – شعبۀ خراسان به میزبانی دانشکدۀ حقوق، علوم سیاسی و زبان 6 اسفند برگزار می‌شود.

پیران فرزانه

دکتر  حمید رضا رحمانی زاده دهکردی/ عضو هیات علمی دانشگاه علامه

از شهر دوری به دانشگاه تهران آمده‌ام؛ از شهرکرد. متأسفانه امتیازی نداشته‌ام که بر اساس آن، خوابگاهی به من دهند. شب را تا صبح، مخفیانه، در کوی دانشگاه سر کرده‌ام؛ بر روی تختیِ لخت در یکی از سالن‌های ساختمان 23. دست و پاهایم از شدّت سرما یخ زده است. تاب «بی‌جائی» را ندارم. خیالِ «انصراف از تحصیل» در ذهن‌ام جولان می‌دهد. به خودم نهیب می‌زنم و آن را از خود می‌رانم. «خیال» انگار به قهر می‌رود امّا اندکی بعد، با سماجت بیشتری برمی‌گردد.

 زمستان 1367 است. ترم پیش را در مسجد کوی سرکرده‌ام امّا گزارش یک خبرنگار، در دفاع از انبوه دانشجویان بی‌خوابگاه و مستقر در مسجد کوی دانشگاه، گویا اثر معکوسی داشته است؛ درب مسجد را بسته‌اند.

با ناامیدی به دانشکده حقوق می‌آیم. ساعت هفت و 20 دقیقه صبح است. هنوز مسئول امور اداری، که مسئول توزیع خوابگاه‌هاست، نیامده تا از قصدم با او سخن بگویم. به ناچار به سمت کلاس می‌روم. ساعت هشت کلاسی دارم با عنوان «اندیشه‌ی سیاسی در غرب ( الف) ». وارد کلاس 315 می‌شوم که یکی از بزرگترین کلاس‌های دانشکده است. عجیب است. با آنکه هنوز نیم ساعت به آغاز کلاس مانده ، کلاس تقریباً پر است. کلاس «شفیعی کدکنی» در دانشکده ادبیات در نظرم می‌آید که روزهای یکشنبه تشکیل می‌شود و همین گونه دانشجوها، گوش تا گوش، می‌نشینند به انتظار.

استاد می‌آید. بسیار آراسته و در عین حال چابک. به نظرم علی‌رغم موی سپید، پنجاه و چند سال بیش‌تر ندارد. درس را با فلاسفه‌ی پیش سقراطی یونان آغاز می‌کند. با صدائی پرطنین، جذاب و خطی خوش و انبوهی از ایده‌هائی که نشنیده‌ام و با عباراتی نغز با چاشنی اشعار حافظ و معادل‌هائی از انگلیسی و فرانسه و یونانی و لاتین.

استاد دَمی سکوت می‌کند تا انبوه نوشته‌های خویش را پاک کند. کلاس آن‌قدر ساکت است که صدای برگ زدن کاغذ کلاسوری از آن سوی کلاس هم به گوش می‌رسد. انگار در سالنی نشسته‌ای با پوشش اکوستیک و قرار است سمفونی عظیمی بشنوی و حالا همه گوش تیز کرده‌اند که ناغافل «نُتی ناشنیده» از کف نرود. از شدّت هیجان زبانم بند آمده است. کلاس تمام می‌شود و من همچنان حیران مانده‌ام. مثل آدمی شده‌ام که انگار به ناگهان «رازِ عمیقی» را در نزد او افشاء کرده‌اند و حال باید مدتی بگذرد تا او، آن را هضم کند. اگر پیش از این قصد داشتم از دانشگاه خداحافظی کنم حالا بهانه‌ای برای ماندن یافته‌ام؛ حضور در کلاس‌های «دکتر محمد رضوی».

یادداشت برمی‌دارم. تقریرات درس اندیشه‌ی سیاسی الف، تقریباً110 صفحه‌ی دست‌نویس شده است. آن‌قدر به تعجیل نوشته ام که گاهی  خط‌ ‌ا‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌م را هم خودم نمی توانم بخوانم. ترم تمام شده اما «اندیشه‌ی ماکیاولی» هنوز مانده است. استاد می گوید درس ماکیاولی جزء دروس امتحانی نیست. ادامه‌‌ی کلاس در روز نیمه تعطیلِ پنج شنبه، ساعت 8 صبح برگزار می‌‌‌شود. ظرفیّت کلاس نُقلی 104 با تعداد حضار هم‌خوانی ندارد: در حاشیه‌ی کلاس و در روی زمین هم جائی برای نشستن نیست...

جالب  این است که آموزش حتی در بعد از امتحان هم ادامه می‌یابد. پرسش‌ها بیش‌تر تحلیلی- مقایسه ای است و دانشجو خود به اجتهاد می‌باید از مطالبی که آموخته، تحلیلی معقول ارائه دهد. امّا مهم‌تر از این، روش شگفت انگیز ایشان در تصحیح اوراق است. استاد کلمه به کلمه پاسخ‌ها را می‌خواند. و در حاشیه همه‌ی اوراق امتحانی، اشکالات، سوءتفاهم‌ها و استدلال‌های قوی و سست و حتی غلط‌‌های املائی را مشخص می‌کند. انگار که نوشته‌‌ی دانشجوئی هفده هجده ساله‌، نوشته‌‌‌ای قابل اعتناء و مهم است. گاهی آدمی شرمنده می‌شود از زحمتی که استاد برای نوشته‌ای ضعیف می‌کشد: روی ورقه‌ی امتحانی هر دانشجو با خودکار قرمز ده‌ها فلش و پیکان از سوهای مختلف کشیده شده و زیر همه آن‌ها مطلبی درس آموز آمده است. تو دل‌مشغول کم و زیاد نمره نیستی ولی حتی همان‌هائی که نمره برایشان مهم است سخن گفتن از آن را در این شرایط کاری «سبک‌سرانه» می‌یابند.

وجدان و شرافت علمی اش هم زبانزد است. دکتر «رجب ایزدی» رئیس پیشین دانشکده‌ی حقوق دانشگاه تبریز، در جائی آورده است که چگونه بعد از دو دهه هنوز مثال‌های بی بدیلی از دقّت و وجدان علمی دکتر رضوی دارد که برای دانشجویانش ذکر کند: «... خاطرم هست که روزی استاد در آغاز درس گفت: من از شما‌ها خیلی معذرت می‌خواهم. عذرخواهی استادی که همه‌‌‌ی حرکات و سخنان‌اش سنجیده و دقیق است برایمان قدری عجیب بود. استاد ادامه داد هفته پیش گمان کرده که املاء فلان کلمه فرانسوی را درست نوشته امّا بعداً با مراجعه مجدد به منبع اصلی متوجه شده که واژه، یک حرف e کم دارد. و از این رو شرمسار دانشجویان شده بعد خواهش کرد که این اصلاحیه را به اطّلاع سایر دانشجویان غایب هم برسانیم... واقعیت این بود آن قدر مطالب ارزشمند ارائه شده در کلاس زیاد بود که ما حتی به زحمت فرصت یادداشت مطالب اصلی را پیدا می‌کردیم چه برسد به اینکه در املاء و نحوه‌ی نگارش واژه‌های فنی انگلیسی، آلمانی و یونانی، تأمل و درنگ کنیم. امّا نکاتی از این دست، نشانگر عظمت شخصیت، دقت و وجدان علمی این استاد بزرگ و فرزانه است... »

شاید به جرأت بتوان گفت که دهه‌ی شصت و هفتاد دوران شکوفائی و اوج علمی دانشکده حقوق وعلوم سیاسی است. استادانی در این دوران تدریس می‌کنند که نظیرشان کمیاب/نایاب است. حقوق اساسی «ابوالفضل قاضی»، مبانی سیاست «عبدالحمید ابوالحمد»، جامعه شناسی سیاسی «حسین بشیریه»، روش تحقیق «ابوالقاسم افتخاری»، تاریخِ ایران «جواد شیخ‌اسلامی»، حقوقِ دریاها «جمشید ممتاز» و اندیشه سیاسی هگل و ماکیاولی «جواد طباطبائی». حتی گاهی دروس عمومی را هم شخصیت‌های برجسته‌ی علمی بر عهده دارند. مثلاً درس ادبیات که زحمت اش بر گردن استاد بزرگ «مظفر بختیار» است.

در این میان، «محمد رضوی» حُسن در مجموع است. آراستگی زنده‌یاد «ابوالفضل قاضی» را دارد و عمق و گستردگی دانشِ روان‌شاد «حمید عنایت» و کاریزمای «جمشید ممتاز» و لطافت و مهربانی «حسین بشیریه» و از این جهت قابل قیاس با هم‌اتاقی نازنین‌اش در دانشکده حقوق، زنده‌یاد «ناصر کاتوزیان» است.

امّا روزگار بدین قرار نمی‌ماند. دولت جدید معتقد است باید خون جدیدی در دانشگاه تزریق شود. تا بدنه‌ی به زعم آن‌ها فرتوتِ دانشگاه حیات نوینی تجربه کند. واقعیت این است که جا برای «نوآمده‌گان» تنگ است و نوآمده‌گان دیگری، که به قول یکی از مقامات آن روزگار، «ورق‌پاره‌ی» دکتری خویش را به تازگی دریافت کرده‌اند، به انتظار در پشت در مانده‌اند و حال باید به شیوه‌ی مسالمت‌‌امیز و انسانی!، مانند همه‌ی دانشگاه‌های معتبر دنیا، گردش نخبگان انجام شود. و بدین ترتیب در نیمه‌ی دوم دهه‌‌ی هشتاد، استاد ارجمند دکتر محمد رضوی همانند بزرگان و سرآمدانی چون: «امیرناصر کاتوزیان»، «سید‌علی آزمایش» و «سید‌حسین سیف زاده» و «جمشید ممتاز».با عزت و احترام وصف ناپذیری! به افتخار خانه نشینی نائل می‌آیند. افسوس که دوستان از یاد برده‌اند که به اعتبار و شرفِ حضور این «پیرانِ فرزانه» است که آن چارپایه، «کرسی استادی» نام گرفته است که گفته‌اند: «شرف المکان بالمَکین»

حالا دیگر رفتن به دانشکده‌ای که دوران شیرین تحصیلی‌ام را با دریغی جانکاه بدرقه کرده، برایم لطف چندانی ندارد. بروم به که سر بزنم؟! بروم کدام کلاس بنشینم که امید به زندگی و اندیشه را در من بیدار کند. «محمد رضوی»، فرهیخته‌ی نازنین! دلم برای کلاس‌هایتان تنگ است، استاد!

 دکتر حمید رضا رحمانی زاده دهکردی، روزنامه ایران، شماره 5828،  1393/10/9.